Hipoteza pierwsza (H1): istnieje pozytywna korelacja między typem własności siły roboczej[1] w  przedspółdzielczych  i spółdzielczych stosunkach pracy.

Hipoteza druga (H2). im wyższa liczba osób o jednakowej własności siły roboczej w prespółdzielczych i spółdzielczych stosunkach pracy tym bardziej prawdopodobny sukces spółdzielni socjalnej mierzony:

• Wynikami finansowymi.
• Proporcją zadowolonych z pracy w danej spółdzielni.
• Zaangażowaniem w jej działalność mierzonym darmowymi nadgodzinami.
• Siłą oddziaływania spółdzielni na otoczenie.
• Siłą reintegracji członków/pracowników spółdzielni rozumianą jako trwałość zatrudnienia/uczestnictwa.

Hipoteza trzecia (H3): istnieje dodatnia korelacja między dziedziną gospodarki w jakiej pracował/działał/a dawniej członek spółdzielni a dziedziną gospodarki w jakiej funkcjonuje spółdzielnia jakiej jest członkiem.

Hipoteza czwarta (H4): im wyższy udział w danej spółdzielni socjalnej osób, które pracowały w tym samym dziale gospodarki, tym bardziej prawdopodobny jej sukces mierzony:

• Wynikami finansowymi.
• Proporcją zadowolonych z działalności w danej spółdzielni.
• Stopniem zaangażowania wyrażającym się gratisowymi nadgodzinami.
• Siłą oddziaływania spółdzielni na otoczenie.
• Siłą reintegracji członków/pracowników spółdzielni rozumianą jako trwałość zatrudnienia/uczestnictwa.

Hipoteza piąta (H5): istnieje pozytywna korelacja między poziomem wykształcenia a faktem przynależności do spółdzielni socjalnej.

Hipoteza szósta (H6): istnieje dodatnia korelacja między poziomem wykształcenia członków danej spółdzielni socjalnej a jej sukcesem mierzonym:

• Wynikami finansowymi.
• Poziomem zadowolenia z przynależności do danej spółdzielni.
• Stopniem zaangażowania jako darmowym dodatkowym czasem pracy.
• Siłą oddziaływania spółdzielni na otoczenie.
• Siłą reintegracji członków/pracowników spółdzielni rozumianą jako trwałość zatrudnienia/uczestnictwa.

Hipoteza siódma (H7): istnieje negatywna korelacja między lumpenwłasnością[2] siły roboczej a przynależnością do spółdzielni socjalnej, tzn. posiadacze lumpenwłasności siły roboczej stosunkowo rzadziej wstępują do spółdzielni.

Hipoteza ósma (H8): im wyższy udział w danej spółdzielni socjalnej byłych właścicieli lumpenwłasności siły roboczej, tym bardziej prawdopodobne jej fiasko mierzone:

• Rezultatami finansowymi.
• Poziomem zadowolenia z działalności w danej spółdzielni.
• Siłą oddziaływania spółdzielni na otoczenie.
• Siłą reintegracji członków/pracowników spółdzielni rozumianą jako trwałość zatrudnienia/uczestnictwa.

Hipoteza dziewiąta (H9): im wyższy udział w danej spółdzielni socjalnej byłych członków klasy autokefalicznej[3], tym bardziej prawdopodobne jej fiasko mierzone:

• Rezultatami finansowymi.
• Poziomem zadowolenia z działalności w danej spółdzielni.
• Siłą oddziaływania spółdzielni na otoczenie.
• Siłą reintegracji członków/pracowników spółdzielni rozumianą jako trwałość zatrudnienia/uczestnictwa.

Hipoteza dziesiąta (H10): im wyższy udział w danej spółdzielni socjalnej byłych długotrwałych (pozostających bez pracy ponad rok) bezrobotnych tzn. częściowo wywłaszczonych z własności swej siły roboczej, tym bardziej prawdopodobne jej fiasko mierzone:

• Rezultatami finansowymi.
• Poziomem zadowolenia z działalności w danej spółdzielni.
• Siłą oddziaływania na otoczenie.

Hipoteza jedenasta (H11): właściciele/lki semiwłasności siły roboczej (niepełnosprawni[4]) są relatywnie najrzadszymi spośród kategorii wykluczonych członkami spółdzielni socjalnych. Nie ma korelacji między ich ilością w danej spółdzielni socjalnej a jej powodzeniem mierzonym:

• Wynikiem finansowym,
• lub na drodze wewnętrznych stosunków międzyludzkich,
• lub na polu wpływu na otoczenie.

Hipoteza dwunasta (H12): przeszłe ograniczenie własności siły roboczej w przypadku więźniów nie ma wpływu na stopień ich uczestnictwa w spółdzielniach socjalnych.

Hipoteza trzynasta (H13): stopień ograniczenia własności siły roboczej byłych więźniów wpływa zarówno na ich uczestnictwo w spółdzielniach jak i na powodzenie we wskazanych wyżej wymiarach. Inaczej mówiąc, więźniowie o najdłuższych wyrokach stosunkowo najrzadziej angażują się w działalność spółdzielni, a ich udział w stosunkowo większym stopniu niż więźniów o lżejszych wyrokach grozi fiaskiem spółdzielni.

Hipoteza czternasta (H14): im bardziej zaawansowane procesy kooperacji zachodzą w spółdzielni tym bardziej prawdopodobny jest jej sukces mierzony:

• Wynikami finansowymi.
• Proporcją zadowolonych z działalności w danej spółdzielni.
• Stopniem zaangażowania wyrażającym się gratisowymi nadgodzinami.
• Siłą oddziaływania spółdzielni na otoczenie.

Hipoteza piętnasta (H15): im większa liczba członków spółdzielni socjalnej dysponuje partykularystyczną siłą roboczą obejmującą jednoaspektowe umiejętności tym częściej dochodzi do konfliktów (częściej pojawiać się będzie luka kompetencyjna stanowiąca pole konfliktów).

Hipoteza szesnasta (H16): osoby aktywne zawodowo w prespółdzielczych stosunkach pracy (w tym również w stosunkach lumpenwłasności) częściej będą członkami spółdzielni socjalnych niż osoby utrzymujące się z innych źródeł (jałmużny, zasiłków, rent itp.).

Hipoteza siedemnasta (H17): im wyższe pozafinansowe zaangażowanie otoczenia społecznego (na przykład organów administracji, instytucji ekonomii społecznej, społeczności lokalnej) w działanie spółdzielni socjalnych tym bardziej prawdopodobny jest jej sukces mierzony:

• Wynikami finansowymi.
• Proporcją zadowolonych z działalności w danej spółdzielni.
• Stopniem zaangażowania wyrażającym się gratisowymi nadgodzinami.
• Siłą reintegracji członków/pracowników spółdzielni rozumianą jako trwałość zatrudnienia/uczestnictwa.

[1] Siła robocza to całokształt umiejętności, kwalifikacji, cech psychofizycznych niezbędnych do wykonania pracy.

[2] Termin lumpen jest stosowany w ramach przyjętej w badaniu teorii do wszelkich nieopodatkowanych dochodów uzyskiwanych w ramach lub na zewnątrz określonych organizacji gospodarczych. Pojęcie to, jako wskazujące na wspólną cechę wchodzących tu w grę działań ekonomicznych w postaci braku własnościowego uczestnictwa w nich  państwa a przez to całego narodu stanowi próbę bardziej teoretycznego opisu używanej w ich obiegowym opisie terminologii takiej jak szara strefa, nieformalna gospodarka itp.

[3] Klasa autokefaliczna (termin zaczerpnięty od M. Webera) to inaczej drobnomieszczaństwo a więc tzw. samozatrudnieni czyli samodzielni posiadacze obsługiwanych przez siebie warunków pracy.

[4] Grupę tą określa się mianem właścicieli semi-własności siły roboczej ze względu na pewne cechujące ich ograniczenie zdolności do pracy, a więc właśnie siły roboczej.